Elke week opnieuw naar de opticien om de bril recht te laten zetten, dat was routine geworden voor mijn moeder. Want er was niks leuker dan stoeien met je moeder op het ‘grote bed’. Hoewel ik al op turnen zat, had mijn moeder het idee om toch eens bij judo te gaan kijken.
Om de hoek van het vorige huis zat een sportschool waar mijn moeder mij mee naartoe nam, Sportschool Muilwijk. Hoewel ik het heel spannend vond, zo’n eerste les, kwam ik als een stuiterbal terug bij mijn moeder; “Mag ik morgen weer?!”
Het was de start van iets wat ik de rest van mijn leven zou willen doen; stoeien in zo’n wit ‘pakkie’.
Van niets naar iets moois
Zo’n 14 jaar heb ik rond gelopen op de mat, bij Jan Muilwijk, van witte band met rode slippen tot aan mijn eerste zwarte band. Ik weet nog goed hoe zenuwachtig ik was voor mijn danexamen. Ik had er zo ontzettend hard voor gewerkt, zo lopen blokken op de Japanse benamingen van de technieken, het moest gewoon goed gaan..!
En dat ging het gelukkig ook, in februari van 2009 mocht ik die felbegeerde zwarte ‘veter’ omknopen, wat een geweldig gevoel was dat! Nog mooier is de eerstvolgende les waar je die band mag dragen, het gevoel wat je krijgt wanneer je die band uit je tas haalt vergeet je niet snel.
Judo alleen was niet genoeg
Met mijn tiende besloot ik te stoppen met turnen, van mijn ouders mocht dat, maar wel als ik een andere, tweede sport uitkoos. Dat werd karate, wederom bij Sportschool Muilwijk. Na vijf jaar, op mijn vijftiende, ging ik ook jiujitsu beoefenen. Hoewel ik in het karate en jiujitsu niet verder ben gekomen dan mijn bruine band door mijn verhuizing, maakt dat wel dat ik gelukkig redelijk allround ben in het budo.
Assisteren
Zowel bij judo als karate werd ik regelmatig aan het werk gezet als ‘assistent’ en mocht ik nieuwe kinderen helpen wegwijs maken in de sport. Ik kreeg soms groepjes toegewezen die ik een kata mocht leren, of een tweetal die ik mocht helpen met een oefening. Dit gebeurde al vrij kort na elke Ik denk dat de trainers daar al eerder door hadden dat ik kon lesgeven dan ikzelf.
Dicht bij huis
Rond mijn zestiende kreeg ik een flyer in de brievenbus, in onze wijk was Muilwijk bezig met jeugdgroepen judo en karate. Ze hadden extra leden nodig voor deze groepen en, hoewel ik niet nog een dag wilde trainen, leek het mij leuk om te helpen bij de lessen. Dus heb ik op een dag de stoute schoenen aangetrokken en ben ik er naartoe gelopen.
De groepen stonden eigenlijk op het punt van omvallen, er waren te weinig kinderen om de groepen rendabel te houden. Maar zo lang het nog liep kon ik helpen. Na een paar weken werden de groepen steeds voller en voller. Uiteindelijk waren het twee hele leuke groepen en heb ik daar ruim drie jaar mogen assisteren.
Verhuizen
In 2008 leerde ik Coen kennen, inmiddels mijn man. Hij woonde niet in Dordrecht, maar in Vianen en trainde zijn hele leven al bij Judo Vianen. Ik ging in 2009 van opleiding veranderen en ging doordeweeks in Vianen wonen, dat betekende dat ik een korte periode geen enkele budo sport beoefende en dat was te merken…
In 2012 ben ik weer begonnen, het werd echt tijd om weer de mat op te gaan, het jeukte zo erg! Na een jaar trainen bleek dat er een jeugdtrainer wegging bij Judo Vianen en even leek er niemand te zijn die deze ene jeugdgroep les wilde geven. Ik had alleen een aantal jaar aan assisteer ervaring, echt lesgeven had ik nog nooit gedaan. Al wist ik onbewust wel dat ik dit heel graag zou willen en greep deze kans aan, met de hulp van een vriend die ook al heel lang hier trainde. Samen zouden we de groep gaan lesgeven.
Juf Sandra
In september van 2013 stond ik daar, samen voor de groep. Klaar om les te geven. We hadden een lesblokken rooster met daarin de onderwerpen van de lessen, daar moesten we het mee doen. Als ik daar nu naar terugkijk had ik een site zoals deze heel erg kunnen waarderen.
Vanaf nu ging het snel, in mei van 2014 richtten we de tuimelgroep op. Kleuters van 4 tot en met 6 jaar mochten bij ons komen leren judoën. Elke zaterdagochtend stond ik daar, met één of twee assistenten, drie kwartier op de mat.
Gelukkig waren er nog wat oude documenten waarin ik kon lezen hoe de tuimelgroep vroeger werd lesgegeven. Dat template gebruik ik nu nog, omgezet naar de modernere tijd en aansluitend op de beleving van kleuters.
Flinke groei
In 2015 ging ik de opleiding tot Judoleraar A volgen, een hele leerzame periode. Daar heb ik mezelf nog beter leren kennen en heb ik behoorlijk wat angsten en drempels overwonnen. Ik ben nog steeds dankbaar voor de groei die dat heeft gebracht.
In drie jaar tijd ging ik van 0 ervaring, naar een bak met ervaring. Nu ik daar op terugkijk zie ik dat het echt heel snel is gegaan, maar ook dat het mij heel goed heeft gedaan. Het heeft een goede basis neergezet die ik alleen maar aan het uitbreiden ben geweest. Gelukkig zie ik dat ik de laatste jaren nog steeds flinke stappen aan het zetten ben en nog steeds veel ambities heb.
We hebben in de loop der jaren de zaterdagochtend uitgebreid naar 3 groepen en loop ik inmiddels meer op de mat om les te geven dan om zelf te trainen. Ik had nooit verwacht nu al senioren te trainen richting hun zwarte band. En toch staan we hier.
1e, 2e, 3e dan dan?
Alle dannen verzamelen! Hoewel ik nog geen leraar B ben, heb ik inmiddels twee mensen naar hun 1e dan getraind en heb ik mijzelf grotendeels getraind voor mijn 2e dan. Stiekem ben ik daar heel trots op.
Maar nu er een groep judoka is, die bij mij zijn begonnen met trainen, bruine band hebben én ambities voor hun zwarte band laten zien. Kriebelt het bij mij heel erg om zelf die handtekening te mogen zetten onder hun aanvraagformulier.
Daarom ben ik nu bezig met het trainen voor mijn derde dan. Hoewel het door lichamelijke issues (yay, gewrichtspijn..!) wat langer duurt dan ik eigenlijk zou willen, is mijn doel Judoleraar B worden. Nóg beter les kunnen gaan geven en de judoka nog meer bieden dan wat ik nu kan.
Hoofdtrainer en bestuurslid
In de laatste jaren ben ik doorgeschoven in de rol van hoofdtrainer. Ik was al deels in het bestuur gerold, door de andere hoofdtrainer af te wisselen. Maar inmiddels ben ik volledig bestuurslid en geef ik, samen met mijn man, de meeste trainingen van de club. Twee avonden en een ochtend staan we op de mat.
Het is nu mijn taak om het jaarplan, meerjarenplan en beleidsplan te schrijven voor de trainingen en technische commissie. Vanuit mijn rol leid ik nieuwe assistenten op en hoop ik later ook judoleiders en leraren te mogen begeleiden.
Nooit stoppen met leren
Gelukkig ben ik ontzettend nieuwsgierig en leergierig, ik vind het heerlijk om technieken te analyseren en de details te bekijken. Anderen helpen en op de achtergrond van waarde zijn vind ik erg fijn. Wellicht dat het lesgeven mij daarom altijd zo heeft aangetrokken.
Middels JudoTraining.nl, mijn volgende stap in mijn ontwikkeling, hoop ik mijn steentje bij te kunnen dragen aan andere (beginnende) judoleraren. Die graag op zoek zijn naar inspiratie en graag nieuwe dingen kunnen proberen.
Het mooie is dat dit platform met mij mee kan groeien, hoe meer ik weet, hoe meer ik kan overdragen. Dus, ga je mee op deze reis?
