Iets wat ik in de afgelopen tien jaar nog geen enkele keer exact hetzelfde heb gedaan. Huh? Ja, echt! Zijn de examens.
Het is een constant veranderend concept. Elke keer pas ik weer iets aan om het (hopelijk) beter te laten verlopen. Al blijft het nog steeds een gevecht met de klok…
Kan de tijd niet zo snel gaan?!
Ben ik de enige bij wie de examens altijd uitlopen? Dit jaar heb ik wel een record gezet, 15 minuten uitloop op een uur.. Oeps! Dat was niet de bedoeling. Gelukkig was de groep erna klein en konden we wat tijd inhalen… Want de groep daarna had een aantal pittige examens voor o.a. bruine band op het programma staan.
Je kunt nooit van tevoren precies weten hoe snel de judoka door hun examen gaan, sommigen denken langer na, anderen hebben toch wat hulp of aansporing nodig en weer anderen hebben een black-out, maar die wil je er wel doorheen slepen. Voor zichzelf én zodat hun meegekomen publiek wel wat te zien heeft.
Het hele jaar telt mee
Gelukkig voor de judoka met een black-out of extreme zenuwen kijken we niet alleen naar het examen moment zelf, maar beoordelen we ook hoe de judoka zich heeft ontwikkeld sinds het laatste examen. Voor de judoka onder 12 jaar is dat een half jaar, voor de oudere judoka kijken we naar het hele jaar.
De judoka onder 12 doen twee keer per jaar examen voor een nieuwe slip of band. De judoka van 12 jaar en ouder hebben één keer per jaar een bandexamen. Zij krijgen, in principe, geen slippen meer aan de band.
In principe ja, want soms is een judoka nog niet klaar voor de volgende band, maar hebben ze wel progressie gemaakt. Dan krijgen ze alsnog een slip aan hun band die aangeeft waar ze op dat moment staan.
Het examenprogramma bij Judo Vianen
We doen een deel van het examen gezamenlijk, de warming-up inclusief valbreken en rollen gebeurt met de hele groep. Zo ook de worpen, in de weken naar het examen toe hebben we examentrainingen, waarin ik al goed kan zien wat het niveau is van de judoka. Zo hoef ik op het examenmoment zelf slechts op een aantal judoka specifiek te letten. Dat zijn de judoka waarbij ik twijfel heb of ze een stap kunnen overslaan of niet. Laten ze op het examen dezelfde inzet en drive zien als in de lessen? Of komt er meer uit dan ik van tevoren dacht?
Bij de worpen geef ik altijd aan voor welke kleur band ze verplicht zijn, de rest mag hier op aansluiten als ze de techniek hebben getraind. Erg mooi om dan de verschillen in niveau te zien en dat veel gewoon meedoen ook al zijn ze niet verplicht om sommige technieken te demonstreren.
Na de worpen gaan we over op het individuele deel met controletechnieken en spelsituaties. Dat is handiger om per tweetal te beoordelen dan de hele groep tegelijk. Elke aanwezige trainer en gediplomeerd assistent krijgt een tweetal en gaat vragen stellen. Wat kunnen ze ons dan laten zien? Laten ze datgene zien wat we recent hebben geoefend, of juist andere dingen die ze leuk vinden om te doen. Zo doet iedereen examen op het eigen niveau én leren ze presteren zonder dat ze in een groep kunnen ‘verdwijnen’.
Wat vragen we dan?
Bij de jeugd vragen we wat ze per spelsituatie weten, hoe kan je de ander in een controle krijgen vanuit, bijvoorbeeld, uke bok. Je hoopt altijd dat ze iets laten zien wat ze geoefend hebben en niet dat ze alleen maar gaan duwen of trekken.
Bij de senioren draaien we het om, daar vragen we een techniek en kiezen ze zelf een spelsituatie uit om naar die techniek toe te komen. Dat trainen we zo én het sluit mooi aan op de exameneisen voor zwarte band.
Geslaagd!
Gelukkig komt het vrijwel nooit voor dat een judoka zakt voor het examen en hebben we altijd blije gezichten na afloop. De leukste reacties zijn van judoka die niet verwachten dat ze een slip zullen overslaan, al helemaal niet als dat betekend dat ze een nieuwe kleur band behalen. De reactie van zowel de judoka als hun meegenomen publiek is geweldig. Daar doe je het voor.
“Gefeliciteerd, je bent geslaagd!”
