En dat is niet per se leeftijd gebonden 😉
Jaren geleden
Had ik een groep judoka die simpelweg niet open stonden om te leren, ze wilden vooral doen, doen, doen. Niks stilzitten en luisteren naar de uitleg, niet rustig met elkaar omgaan en al helemaal niet aan een ander denken. Waarom zou je? Je bent hier voor jezelf en die zelf wil alleen maar gaan.
Energielevels en hormonen door het dak. (Beginnende) pubers kunnen elkaar het leven goed zuur maken zonder daar direct de gevolgen van in te zien. Wanneer je dat combineert met judoka die, bij het minste geringste, uit elkaar ploffen van boosheid, heb je gegarandeerd je handen vol.
Voorzichtig: licht ontvlambaar
Als beginnend leerkracht sta je dan even met je handen in het haar, wat moet ik hier mee? Ik ben alleen maar brandjes aan het blussen, judoka uit elkaar aan het houden en als het een beetje tegenzit een ontploffing aan het opruimen.
Ik was dit niet gewend, de groepen judoka die ik hiervoor had kon ik prima mee overweg, maar deze groep had zo veel kapiteins in de groep, dat was het perfecte recept om te mislukken.
Lesgeven gaat niet zoals je hebt geleerd, echt niet
Ik moest er wat mee, want lesgeven zoals ik op de opleiding had geleerd werkte niet meer. Niks warming-up, kern 1, randori, kern 2, afsluiting. Dat werkte simpelweg niet. Onmogelijk om met deze groep zo’n format door te lopen.
Na twee maanden aan te modderen met deze groep had ik een idee: moe maken. Want aan het eind van de les waren ze vaak wat gematigder. Dan was het grootste deel van hun energie er uit en kon ik wel met ze werken. Alleen in de laatste 5 minuten van een les heb je daar weinig aan.
Uitputten dus
Goed, na de warming up had ik aansluitend oefeningen nodig die veel energie vragen, maar juist weinig mentale capaciteit nodig hadden. Dan konden ze hard werken én hadden ze nog genoeg capaciteit om daarna te leren.
Na de eerste les die ik op die wijze gaf zag ik direct verandering, ik had het recept voor deze groep gevonden! Ik voelde me die dag on top of the world, wat eerst een sleur was om doorheen te komen, was eindelijk weer een energiemaker! Ik kreeg energie van de groep, terwijl ik dacht dat dat nooit zou gaan lukken.
Het zijn leuke kinderen?
Wat er toen gebeurde kon ik eigenlijk alleen maar van dromen, de groep ging vooruit. Ik kon ze wat bijbrengen, ze wilden leren. Dat wilden ze altijd al, maar er zat simpelweg veel te veel energie in de weg. Vanaf dat moment kon ik ook een band met ze opbouwen en ze leren kennen. Vooral degene die niet al een paar jaar bij mij trainden kreeg ik een beter beeld van.
Wat ze leuk vinden en wat niet, of ze huisdieren hebben, welke vakken ze op school leuk vinden. Dingen die voorheen nooit ter sprake kwamen, omdat ik alleen politie agent, brandweervrouw en verpleegster was. En nergens een momentje had om ‘gewoon’ te kletsen.
Elke les perfect
Uiteraard loopt niet elke les perfect, er waren nog steeds momenten dat ze elkaar in de haren vlogen, maar in plaats van elke les meerdere keren. Konden er nu weken voorbij gaan zonder dat er iets explodeerde op de mat.
Een gouden afspraak
Nu was het veranderen van de les een heel fijn hulpmiddel en voor mijn gevoel een hele belangrijke. Maar vergeet niet dat we ook duidelijke afspraken met de judoka hebben gemaakt, hetzij met of zonder ouder erbij.
De afspraak die het beste werkte was deze (weet dit zal niet voor elke judoka de beste maatregel zijn): wanneer je boosheid voelt opkomen, haal je jezelf uit de situatie, neem een moment voor jezelf om tot rust te komen en te kunnen relativeren. Zolang je maar in de dojo blijft. Al ga je de berging in, blijf in de zaal, want ik wil wel weten waar je bent.
Dit is met de groep besproken en werd geweldig opgepakt, wanneer een judoka merkte dat die boos werd, stapte die zelf uit de situatie. De anderen wisten vervolgens dat ze diegene met rust moesten laten totdat die zelf aangaf er weer klaar voor te zijn.
Soms was het nodig om even na te kaarten of het voorval door te spreken, maar vaak was dit kleine moment voldoende.
Tegenwoordig
Inmiddels judoot het grootste deel van de groep nog steeds, een enkeling bij een andere club vanwege een verhuizing, maar de meesten trainen nog steeds onder mij. En ergens heb ik vandaag de dag het gevoel dat ze dit type training nog steeds kunnen gebruiken, gelukkig niet meer elke week, maar wel met enige regelmaat. Al is het maar om de boel een beetje op te schudden.
